[ Pobierz całość w formacie PDF ]
estymą, na islamskie autorytety filozoficzne. Majmonides, jak wspomnieliśmy wcześniej, był
osobistym lekarzem Saladyna i jego rodziny, i to właśnie Saladyn mianował go Wodzem
%7łydów egipskich. A mimo to stworzenie przez Majmonidesa reguły zabraniające ratowania
życia gojów (z wyjątkiem sytuacji grożących wybuchem wrogości wobec żydów) odnoszą się
w jednakowym stopniu do chrześcijan, jak i muzułmanów.
ROZDZIAA VI
KONSEKWENCJE POLITYCZNE.
Nastawienie judaizmu klasycznego do gojów ma ogromny wpływ na postawę jego
wyznawców, ortodoksyjnych żydów, oraz syjonistów, którzy uważani są za jego
kontynuatorów. Właśnie poprzez tych ostatnich oddziałuje on na politykę państwa
izraelskiego. Od roku 1967, odkąd Izrael zaczął się stawać coraz bardziej żydowski , jego
polityka silniej jest uzależniona od religii niż od chłodno wykalkulowanego interesu
imperialnego.
Ten wpływ ideologiczny bywa zwykle niedostrzegany przez obserwatorów zagranicznych,
mają oni, bowiem tendencję do ignorowania lub niedoceniania skutków oddziaływania religii
na życie polityczne Izraela. To poniekąd wyjaśnia, dlaczego tak wiele z ich przewidywań się
nie sprawdza.
Kwestie religijne, często błahe, spowodowały w Izraelu więcej kryzysów gabinetowych niż
jakiekolwiek inne przyczyny. Hebrajsko-języczna prasa znacznie więcej miejsca poświęca
nieustannym sporom wybuchającym pomiędzy poszczególnymi ugrupowaniami religijnymi
czy pomiędzy ugrupowaniami religijnymi a świeckimi niż pozostałym sprawom, z wyjątkiem
czasu wojny lub w okresie napięć związanych z zagrożeniem bezpieczeństwa narodowego.
Oto garść tematów, które zdominowały prasę hebrajskojęzyczną w czasie, gdy zacząłem pisać
tę książkę, czyli na początku sierpnia 1993 roku: czy żołnierze polegli w czasie działań
wojennych, a będący synami nieżydowskich matek zostaną pochowani w specjalnie
wydzielonych kwaterach izraelskich cmentarzy wojskowych; czy żydowskim religijnym
przedsiębiorstwom pogrzebowym, które mają wyłączność na chowanie wszystkich żydów, z
wyjątkiem członków kibuców, wolno przed złożeniem ciała do grobu (i bez uzyskania zgody
rodziny zmarłego) kontynuować obyczaj obrzezania zwłok tych żydów, którzy nie zostali
obrzezani za życia; czy można zezwolić na zakazany nieoficjalnie od momentu ustanowienia
państwa import do Izraela niekoszernego mięsa, czy nadal będzie on zabroniony prawem...
Podobnych spraw jest znacznie więcej, i są one dla przeciętnego Izraelczyka ważniejsze niż
na przykład negocjacje z Syrią i Palestyńczykami.
Podejmowane przez nielicznych izraelskich polityków próby ignorowania czynnika
ideologicznego , na rzecz korzyści imperialnych miały katastrofalne skutki.
W początkach 1974 roku, po częściowej klęsce w wojnie Jom Kipur, w żywotnym interesie
Izraela leżało powstrzymanie odradzającego się wpływu OWP, której kraje arabskie nie
uznały jeszcze za jedynego pełnoprawnego reprezentanta Palestyńczyków. Rząd izraelski
nosił się z zamiarem poparcia wpływów jordańskich za Zachodnim Brzegu, dość wtedy
znacznych. Poproszony o poparcie król Husajn zażądał oczywistego quid pro quo. Ustalono
więc, że jego główny sojusznik za Zachodnim Brzegu, szejk Jabri z Hebronu, który żelazną
ręką i z poparciem ministra obrony Mosze Dajana sprawował władzę nad południową częścią
tego obszaru, wyda w swej rezydencji pałacowej w Hebronie przyjęcie dla najważniejszych
osobistości regionu. Przyjęcie wydanemu z okazji urodzin króla Husejna miało towarzyszyć
publiczne wciągnięcie na maszt flag Jordanii, co stanowiłoby sygnał rozpoczęcia
projordańskiej kampanii.
Niestety, o planach tych dowiedzieli się religijni osadnicy z pobliskiego Kirjat-Arba, których
w owym czasie była zaledwie garstka. Zagrozili oni premier Goldzie Meir i ministrowi
Dajanowi ostrymi protestami, ponieważ jak oświadczyli wywieszenie na Ziemi Izraela
flagi państwa nieżydowskiego przeczy świętej zasadzie, według której ziemia ta należy
wyłącznie do żydów.
Ponieważ zasada ta akceptowana jest przez wszystkich syjonistów, rząd musiał ulec ich
żądaniom i zabronić szejkowi Jabri wywieszania jakichkolwiek flag jordańskich. Skutkiem
tego Jabri poczuł się głęboko upokorzony, odwołał przyjęcie, zaś na spotkaniu przedstawicieli
Ligi Arabskiej, które odbyło się niedługo pózniej w Fezie, król Husajn głosował za uznaniem
Organizacji Wyzwolenia Palestyny jako jedynej legalnej reprezentacji narodu palestyńskiego.
Zdaniem izraelsko-żydowskiej opinii publicznej na toczące się obecnie negocjacje w sprawie
autonomii palestyńskiej żydowskie racje ideologiczne wywierają również dominujący
wpływ.
Wniosek, jaki się nasuwa z powyższych rozważań, wspartych analizą judaizmu klasycznego,
może być tylko taki, że niemożliwe jest dokonanie rzetelnej analizy polityki izraelskiej bez
uwzględnienia unikalnego charakteru państwa żydowskiego .
W szczególności błędem jest porównywanie Izraela do innych państw zachodniego
imperializmu czy do państw osadniczych.
W okresie apartheidu ziemia w Afryce Południowej należała w 87 procentach do Białych i
tylko w 13 procentach do Czarnych. Ponadto, utworzono tam wydzielone obszary dla
[ Pobierz całość w formacie PDF ]