[ Pobierz całość w formacie PDF ]
stary jak Imperium, a Aliera miała mniej niż tysiąc lat, nie licząc przymusowej
drzemki.
W końcu Kieron spytał:
Wstajesz, czy nie?
Coś w oczach Aliery błysnęło, nim odsyknęła:
Nie mam ochoty. Będę tu leżeć wiecznie.
150
Wiem, że w tym, co powiedziała, nie ma ani jednej syczącej głoski, ale nie-
mniej wysyczała to.
Kieron uśmiechnął się.
Doskonale. Jeśli kiedyś ci się znudzi i zdecydujesz się wstać, możesz mnie
odszukać. Wtedy porozmawiamy powiedział i zaczął się odwracać.
Nagle znieruchomiał i spojrzał na mnie. Z jakiegoś powodu nie byłem w stanie
patrzeć mu w oczy, gdy spytał:
Masz mi cokolwiek do powiedzenia?
Język zmienił mi się w kołek i nie byłem nawet w stanie znalezć słów, a co
dopiero je wypowiedzieć.
Kieron odwrócił się i odszedł.
Morrolan wstał.
A Aliera się rozpłakała. Płakała cicho i z bezsilnością, ale tak że obaj z uwagą
zajęliśmy się dokładnym oglądaniem czubków własnych butów.
Po pewnym czasie przestała płakać.
A po kolejnych paru minutach poprosiła cicho:
Pomóżcie mi wstać, proszę.
Pomogliśmy.
Morrolan wskazał kierunek i ruszyliśmy tam wolno i ostrożnie.
Dopiero wtedy uświadomiłem sobie, że Loiosh nadal jest dziwnie milczący.
Coś cię gryzie, stary? spytałem.
Po prostu chcę stąd wyjść. Najlepiej zaraz.
Ja też.
Głośno natomiast powiedziałem do Aliery:
Rozpoznałaś go.
Ty też.
Czyżby?
Owszem.
Może i miała rację, choć było to pozbawione sensu. Na wszelki wypadek zde-
cydowałem nie kontynuować tematu.
Przed nami pojawiły się dwa posągi. Przeszliśmy między nimi i znalezliśmy
się w sali tronowej bogów. Szliśmy dalej, starając się usilnie nie przyglądać mija-
nym istotom.
Po jakimś czasie Morrolan spytał:
Co teraz?
Zdziwiło mnie to, bo raczej nie pytał Aliery.
Poczekaj powiedziałem. Coś mi właśnie przyszło do głowy. . .
Co?
Rozejrzałem się, dostrzegłem przechodzącego purpurata i zawołałem:
Ty, czerwony, chodz no tu!
Przyszedł grzecznie i uprzejmie.
151
Powiedziałem mu, o co chodzi. Skinął głową potakująco i spojrzał na mnie
wzrokiem śniętej ryby. Po czym wykonał polecenie, czyli zaczął nas prowadzić,
dostosowując tempo do naszego. I tak musieliśmy zrobić dwa przystanki, by Alie-
ra odpoczęła. Na szczęście krótkie.
W końcu dotarliśmy do tronu, na którym siedziała bogini trzymająca włócz-
nię. Skórę miała marmurową, a oczy przypominały diamenty. Purpurat skłonił się
nam nisko i odszedł.
%7łyjący nie mają tu wstępu oznajmiła bogini głosem przypominającym
dzwięk dzwonków wietrznych.
Przez chwilę panowała cisza, głównie dlatego że ja sądziłem, iż Morrolan się
odezwie, a on pewnikiem czekał, aż ja to zrobię.
W końcu odchrząknąłem i powiedziałem:
Jestem Vladimir Taltos. To jest Morrolan, a to Aliera. Ty jesteś Kelchor?
Tak.
Do Morrolana dotarło. Sięgnął do kieszeni i podał jej płytkę z kości otrzymaną
od kotów-centaurów. Obejrzała ją uważnie i powiedziała:
Rozumiem. Dobrze więc: czego pragniecie?
Dalszy ciąg rozmowy należał do Morrolana:
Opuścić to miejsce.
Jedynie martwi opuszczają to miejsce. A i oni z rzadka.
A Zerika?
Kelchor potrząsnęła głową.
Mówiłam im, że to grozny precedens. Ale i tak nie ma nic wspólnego z wa-
mi.
Możesz zapewnić nam jedzenie i bezpieczne miejsce, by Aliera mogła od-
zyskać siły?
Mogę, ale to jest Kraina Umarłych. Tutaj nie odzyska sił.
Nawet krótki sen by mi pomógł wtrąciła Aliera.
Ci, którzy tutaj zasną, nie obudzą się już jako żywi wyjaśniła Kelchor.
Nawet ludzie.
I spojrzała na mnie w dziwny sposób.
Nie szkodzi odparłem.
I nagle poczułem się bardzo zmęczony.
Czy w takim razie możesz nam pomóc w jakikolwiek sposób? pytanie
Morrolana bardziej przypominało prośbę i w innych okolicznościach sprawiłoby
mi to satysfakcję.
Dotknij! poleciła Kelchor, podsuwając Alierze włócznię, tak jak Mist
podsunęła mi swoją.
Aliera dotknęła grotu bez wahania.
Poczułem, że przestała się na mnie wspierać.
Kelchor uniosła włócznię, a Aliera powiedziała:
152
Dziękuję.
Teraz idzcie! poleciła Kelchor.
Dokąd? spytałem uprzejmie.
Kelchor otworzyła usta, lecz nim zdołała coś powiedzieć, uprzedziła ją Aliera:
Odszukać Kierona.
Miałem zamiar jej powiedzieć, że ani mi się śni, ale doszedłem do wniosku,
że coś jej się w końcu od życia należy, i nic nie powiedziałem. Tym bardziej że
jak zaraz udowodniła, była w stanie poruszać się o własnych siłach.
Fakt, nieco niepewnie, ale samodzielnie. Obaj z Morrolanem ukłoniliśmy się
nisko Kelchor. Wydawała się tym rozbawiona.
I poszliśmy w ślad za Aliera.
Nim ją dogoniliśmy, znalazła jakiegoś purpurata i poleciła mu dzwięcznym
głosem:
Zaprowadz nas do Kierona.
Przez moment miałem nadzieję, że ten nie wykona polecenia, ale tłumok jeden
tylko ukłonił się uniżenie i zaczął pokazywać drogę.
Rozdział piętnasty
Było to zupełnie tak, jakbym usłyszał głos dziadka:
"Teraz, Vladimir".
Powiedzenie tego trwałoby zbyt długo, bo działać należało natychmiast. Sko-
jarzenie przyszło pózniej, a zadziałałem natychmiast.
Pękło.
Teraz już nie miałem odwrotu. Ani czasu na żal. Wątpliwości stały się odległą
abstrakcją. Wszystko skupiło się w tym miejscu i w tym czasie. A ja żyłem. I to
w sposób, jakiego doświadczam jedynie w podobnych momentach. Uwolnienie
i spełnienie, gdy daję nura w niewiadomą. . . a co najważniejsze: żadnego śla-
du wątpliwości. Jeżeli miałem zostać zniszczony, to było już za pózno, by cokol-
wiek na to poradzić. Wszystko, co zgromadziłem, czekając na ten moment, zostało
uwolnione. Czułem, jak energia wypływa, zupełnie jakby ktoś wyjął korek z odpły-
wu. Przez chwilę byłem zbyt zaskoczony, by wiedzieć lub też zastanawiać się, czy
trafiłem we właściwy moment. Zmierć i szaleństwo albo sukces.
Zaraz się przekonamy.
Otworzyłem oczy.
I ujrzałem czyste wariactwo.
Nawet gdyby moje życie od tego zależało, nie byłbym w stanie powiedzieć,
[ Pobierz całość w formacie PDF ]