dziady

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Kraóież, Złoóiej
Zród mnóstwa koni i luói motłochu,
Trzeba mieć oko twe, Napoleonie,
Lub twoje, ruski intendencie prochu;
Ty, nie zważając na luói i konie,
Jaszczyków patrzysz, wnet liczbę ich zgadłeś,
Wiesz, ile w każdym ładunków ukradłeś.
Już plac okryły zielone mundury,
Jak trawy, w które ubiera się łąka,
Góieniegóie tylko wznosi się do góry
Jaszczyk podobny do błotnego bąka
Lub polnej pluskwy z zielonawym grzbietem,
��v akupisz u nic dobryc trzec ołnierzy. Konie jazdy rosyjskiej piękne są i drogo kosztują. Koń
żołnierski gwardyjski płaci się często kilka tysięcy ��anków. Człowieka rosłego, miary przepisanej, można
kupić za tysiąc ��anków. Kobietę w czasie głodu na Białorusi przedawano w Petersburgu za dwieście
��anków. Ze wstydem wyznać należy, iż panowie niektórzy polscy z Białorusi tego towaru dostarczali.
[przypis autorski]
��w jaszczyk skrzynia na naboje.
�iady 189
A przy nim óiało ze swoim lawetem
Usiadło na kształt czarnego pająka.
Każdy ten pająk ma nóg przednich cztery
I cztery tylnych: zowią się te nogi
Kanon3ery i bombardyjery.
Jeżeli sieói spokojnie śród drogi,
Noga się każda góieś daleko rucha;
Myślisz, że całkiem odóielne od brzucha,
I brzuch jak balon w powietrzu ulata.
Lecz skoro cicha, drzemiąca harmata
Nagle się zbuói, rozkazem wzywana,
Jak tarantula, gdy jej kto w nos dmuchnie��x ,
Wnet ściągnie nogi, podchyla kolana
I nim się nadmie, nim jady wybuchnie,
Zrazu przednimi kanonierami
Około pyska długo, szybko w3e,
Jak mucha, co się w arszeniku splami,
Siadłszy swój czarny pyszczek długo myje,
Potem dwie przednie nogi w tył wywróci,
Tylnymi kręci, potem kiwa zadem;
Nareszcie wszystkie nogi w bok rozrzuci,
Chwilę spoczywa, w końcu buchnie jadem.
Pułki stanęły; patrzą car, car jeóie, Urzędnik, %7łołnierz,
Tuż kilku starych, konnych admirałów, Rosjanin, Zwiatło
Tłum adiutantów i ćma jenerałów
Z tyłu i z przodu, a car sam na przeóie.
Orszak óiwacznie pstry i cętkowany,
Jak arlekiny: pełno na nich wstążek��y ,
Kluczyków, cyfer, portrecików, sprzążek,
Ten sino, tamten żółto przepasany,
Na każdym gwiazdek, kółek i krzyżyków
Z przodu i z tyłu więcej niż guzików.
Zwiecą się wszyscy, lecz nie światłem własnym,
Promienie na nich idą z oczu pańskich;
Każdy jenerał jest robaczkiem jasnym,
Co błyszczy pięknie w nocach świętojańskich;
Lecz skoro przejóie wiosna carskiej łaski,
Nęóne robaczki tracą swoje blaski:
%7łyją, do cuóych krajów nie ucieką,
Ale nikt nie wie, góie się w błocie wleką.
Jenerał w ogień śmiałym ióie krokiem;
Kula go trafi, car się doń uśmiechnie;
��x ak tarantula, gdy jej kto w nos dmuc nie. Tarantule, roóaj wielkich, jadowitych pająków, gnież-
dżących się na stepach południowej Rosji i Polski. [przypis autorski]
��y ak arlekiny pełno na nic wstą ek. Orderów rosyjskich, licząc w to różne ich klasy tuóież cy��y
cesarskie i tak nazwane sprzążki z liczbą lat służby, jest około sześćóiesięciu. Zdarza się, że na jednym
mundurze świeci dwaóieście znaków honorowych. [przypis autorski]
�iady 190
Lecz gdy car strzeli niełaskawym okiem,
Jenerał bladnie, słabnie, często zdechnie.
Dworzanin, Urzędnik,
Zród dworzan pręóej znalazłbyś stoików,
Rosjanin, Fircyk, Fałsz
Wspaniałe dusze choć gniew cara czują,
Ani się zarżną, ani zachorują��p ;
Wyjadą na wieś do swych pałacyków
I piszą stamtąd: ten do szambelana,
�w do metresy, ów do damy dworu,
Liberalniejsi piszą do furmana,
I znowu z wolna wrócą do faworu.
Tak z domu oknem zrucony pies zdycha,
Kot miauknie tylko, lecz stanie na nogi
I znowu szuka do powrotu drogi,
I jakąś óiurą znowu wnióie z cicha:
Nim stoik w służbę wróci tryumfalnie,
Na wsi rozprawia cicho liberalnie.
Przemoc, Wojna, Rosja,
Car był w mundurze zielonym, z kołnierzem
Zabawa, %7łołnierz,
Złotym. Car nigdy nie zruca mundura;
Przywódca
Mundur wojskowy jest to carska skóra,
Car rośnie, żyje i gn3e żołnierzem.
Ledwie z kolebki óiecko wyjóie carskie,
Zaraz do tronu zroóony paniczyk
Ma za strój kurtki kozackie, huzarskie,
A za zabawkę szabelkę i biczyk. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki