[ Pobierz całość w formacie PDF ]
padek, daj mi znać poprosił.
Zamyśliła się.
Sprawa higieny... Są ograniczenia wody i ludzie
rzadziej myją ręce.
Skinął głową.
To może być to, a może być zupełnie co innego.
Zamilkł, a potem dodał: Jeśli sprawa się powtórzy,
trzeba będzie poszukać przyczyny.
Pod koniec dnia jego obawy się sprawdziły. Zjawiła
się młoda matka, Nerissa Bycroft, z synkiem mającym
podobne objawy.
ZWITA NA ANTYPODACH 51
Cały czas wymiotuje oznajmiła przerażona.
Nikki dokładnie zbadała maleństwo. Było odwod-
nione i wyczerpane.
Co ostatnio jadł? zapytała.
Pił mleko, zjadł troszeczkę kremu wyjaśniła
matka.
Nikki odgarnęła dziecku włosy z czoła.
I zaraz wszystko zwrócił, tak?
Matka skinęła głową.
Może nie trzeba mu było dawać tego kremu... sama
nie wiem. Była bliska płaczu. Niedawno przyjechali-
śmy do miasta. Mój mąż pracował w Torrington, ale go
zwolnili. Przy tej suszy wszystkich zwalniają. Zagryz-
ła wargi. Teraz pojechał na południe szukać pracy.
A gdzie mieszkasz z małym? zapytała Nikki,
chcąc się dowiedzieć czegoś więcej.
Nerissa westchnęła.
Na kempingu. Nie jest tam zbyt wygodnie, a kiero-
wnik jest okropny. Ostatnio podniósł opłaty i powie-
dział, że możemy brać wodę tylko z jednego zbiornika.
Podłączył pod niego wszystkie przyczepy.
Nikki zawrzała gniewem.
Przecież to bezprawie! Trzeba złożyć na niego
zażalenie w radzie miejskiej!
Młoda kobieta spojrzała na nią błagalnie.
Proszę tego nie robić. Ja nie mam gdzie się
podziać. Jak się dowie, wyrzuci mnie razem z Jamesem.
Nikki zacisnęła wargi.
Nie dowie się, nie martw się. Twój synek jest
trzecim dzieckiem, które trafia do nas z tego typu
objawami. Dzieje się coś niedobrego i trzeba jak naj-
szybciej skontrolować warunki sanitarne panujące na
52 LEAH MARTYN
kempingu. Doktor Donovan złoży w tej sprawie oficjal-
ne doniesienie.
W tej samej chwili dziecko zapłakało i podkurczyło
nóżki.
Boli go brzuszek zauważyła Nikki. Na razie
odstaw mleko, niech pije tylko małe ilości wody. Częs-
to, ale mało.
Jak często i ile mu mam dawać? zapytała Nerissa.
Nikki uśmiechnęła się.
Dobre pytanie. Dawaj mu co pół godziny niecałe
pół szklanki. Dam ci receptę, U ojdziesz do apteki po
lekarstwo, które mu będziesz dodawać do wody. Trzeba
uzupełnić to, co stracił, wymiotując. Jeśli w dalszym
ciągu będzie zwracał, możesz trochę posłodzić i dodać
kosteczkę lodu. Obserwuj, co się z nim dzieje. Jest
bardzo odwodniony. Gdybyś miała jakieś obawy, za-
dzwoń do mnie bez względu na porę albo natychmiast
zawiez go do szpitala. Ja albo doktor Donovan zaj-
miemy się nim.
Nerissa zamrugała oczami.
Bardzo pani dziękuję, pani doktor.
Sięgnęła po receptę. Dziecko znowu zasnęło. Niki
odprowadziła ją do drzwi, a po drodze dodała:
Na razie używaj tylko wodę z butelki. Zadzwo-
nię jutro do ciebie, żeby się dowiedzieć, jak się mały
czuje.
Nerissa zawahała się.
Może lepiej go tutaj przyniosę, dobrze?
Wyraznie bała się, że kierownik kempingu zacznie ją
o coś podejrzewać. Nikki zgodziła się.
Przyjdz, kiedy chcesz. Powiem Grace, żeby cię
wpuściła między pacjentami. Nikki wróciła do biurka
ZWITA NA ANTYPODACH 53
i połączyła się z rejestracją. Czy u Liama ktoś jest?
zapytała.
Pacjent właśnie od niego wyszedł poinformowa-
ła ją Grace. Masz ochotę na herbatę?
Nie podziękowała Nikki. Muszę iść do Liama.
Zapukała do drzwi gabinetu i weszła do środka.
Stało się coś? zapytał, widząc wyraz jej twarzy.
Tak odparła bez wstępów. Właśnie przyjęłam
chore dziecko mieszkające na kempingu. Chyba musi-
my działać szybko, w przeciwnym razie może dojść do
tragedii. Grozi nam epidemia.
Liam zerwał się zza biurka.
Masz rację. Poinformujemy władze miasta o tym,
co się dzieje. Chciałbym, żebyś mi towarzyszyła.
Nieco się zdziwiła.
Nie możemy od razu zgłosić doniesienia o prze-
stępstwie? Przecież tam się dzieją straszne rzeczy.
Nie wolno nam ot tak, rzucać oskarżeń mi-
tygował ją.
Nie udało mu się.
Ja mogę! W każdej chwili!
Położył ręce na jej ramionach.
Uspokój się. To mała społeczność, rządząca się
własnymi prawami. %7łyjemy tu i pracujemy i musimy się
z tym liczyć. Trzeba to rozegrać bardzo delikatnie.
Usta Nikki zadrżały.
Innymi słowami, siedzieć z założonymi rękami.
Nazwałbym to raczej... dyplomacją. Spojrzał na
nią spod zmrużonych powiek. Jak widzę, nic nie
straciłaś z dawnej zadziorności.
W milczeniu opuścili przychodnię, wsiedli do samo-
chodu Liama i ruszyli w stronę centrum.
54 LEAH MARTYN
Do kogo jedziemy? zapytała w końcu Nikki.
Kto to jest ta urzędowa osoba?
Nazywa się Warren Hartley odparł Liam. Jest
chyba odpowiednim człowiekiem, może się tylko oka-
zać za ostrożny.
Nie będzie miał okazji! Nikki prychnęła jak
rozzłoszczona kotka. W przeciwnym razie sami poje-
dziemy na ten cholerny kemping pogadać z tym całym
kierownikiem.
Zatrzymali się przed budynkiem z czerwonej cegły.
Pamiętaj upomniał ją Liam że każda tego typu
interwencja musi się odbywać z zachowaniem drogi
urzędowej.
Jej oczy zabłysły niebezpiecznie.
A w tym czasie dzieciaki ryzykują zdrowiem.
Chyba nie o to nam chodzi, prawda?
Przez kilka sekund nie spuszczał z niej wzroku,
a potem przeciągle westchnął.
Boże, jak mi ciebie brakowało.
Opanowała drżenie głosu.
Mogłeś wybrać bardziej odpowiednią chwilę na
podobne wyznanie powiedziała szorstko.
Pewnie masz rację odparł powoli i ująwszy ją
pod ramię, poprowadził w stronę budynku. Już po
piątej zauważył. Mam nadzieję, że nie wszyscy
jeszcze wyszli.
Zaraz się przekonamy powiedziała Nikki, wcho-
dząc z Liamem do środka.
W informacji dowiedzieli się, że pan Hartley właśnie
wyjechał.
Służbowo, na dwa dni wyjaśniła urzędniczka.
Zastępuje go pani Westermann.
ZWITA NA ANTYPODACH 55
Liama to nie zniechęciło.
W takim razie porozmawiamy z panią Wester-
mann. To bardzo ważna sprawa, nie możemy czekać.
Urzędniczka sięgnęła po telefon.
Zapytam, czy państwa przyjmie.
Odeszli i stanęli pod oknem.
Na razie całkiem niezle szeptem oświadczył
Liam. Dion Westermann jest byłą pielęgniarką i zna
się na rzeczy.
Mamy szczęście.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]